SEKIRARA
01.01.2022 — 13.02.2022
Clara Spilliaert
SEKIRARA
Klei- en porseleinslib op glas, textiel.
Raamtekening 24 / 7 van 31/12/2021 tot 13/02/2022
Vrijdag 14 januari van 16-19 uur: Boekpresentatie SEKIRARA (Uitgegeven door MER. B&L) van Clara Spilliaert.
Tekst door Delphine Lecompte (EN-NL-JP), soft cover, A5 liggend, 240 tekeningen, 288 pagina’s, 34 EUR
Tekst bij lancering publicatie door Luc Derycke
Nadat ik Clara had ontmoet wilde ik Japans worden, of eerder: half Japans.
In mijn leven ontmoette ik een aantal Japanse mensen, maar nooit besmetten ze mij met dat verlangen. Ze hadden mij waarschijnlijk niet nodig, en lieten mij met rust.
Clara daarentegen vroeg mij op de man of ik een boek met haar wou maken. Dat was in 2014, een volle 6 jaar geleden dus, ze zat toen al met 7 jaar dagboektekeningen. Maar dat zei ze niet, daar ging het niet om. Toen ik ja antwoordde werd ik half Japans, of eerder: werd al het Japanse aan mij voor de eerste keer Japans. Ik was door een poort geleid.
Had ik Japans kunnen lezen, dan had ik u de tekst van Mevrouw Delcompte in Japanse vertaling voorgelezen.
Ik zou deze onbegrijpelijke klanken met overgave hebben gebracht, met genoeg overgave om u met deze vreemde vertoning enige tijd te boeien.
Voor Clara en mensen het Japans machtig zou dit waarschijnlijk hilarisch geweest zijn, en ook wat triest. Gelukkig lees ik geen Japans.
Behalve één woord waarvan Clara mij de betekenis heeft uitgelegd. Sekirara, “helemaal eerlijk”. Een oud Japans woord, samengesteld uit de Chinese tekens “rood” en 2-maal “naakt”. Ik deed wat onderzoek. Het teken “rood” lijkt een combinatie van “geest”, “mes” en “persoon”; het teken “naakt” een combinatie van de radikalen “kleding”, “landbouwgrond” en “hout”. Ik lees: Zoals de kleding wordt afgelegd—zoals in het landschap bomen worden geveld om open akkers voor landbouw vrij te maken, open aarde; zoals een mes in een persoon snijdt, en het rood als de geest van het bloed verschijnt: zo is Sekirara. Waaruit ik concludeer dat het woord in onze taal zou betekenen: gevild.
Zoals op de eerste tekening, datum 29.11. Een gezicht is er afgesneden, wat achterblijft is een ovalen snede van rauw vlees. Het losgemaakte gezichts ziet groen, en pinkt nog een traantje.
Zolang we een huid hebben zijn we niet helemaal naakt — of: helemaal eerlijk. Maar zonder huid is er alleen rood vlees, en is niet alles wat leeft een vorm van vlees? Leeft vlees? De tekening suggereert subtiel dat vlees een spookgestalte is, een zwevende rompgestalte.
Zo begint het boek van metamorfosen van het gevilde vlees. Het kleedt zich met de gedachten van de dag. Als hond, als rups, als slang, als bloem, veelal als een vorm van Clara, toch, Clara die haar —onderliggende— gevilde staat onderzoekt. Soms drupt wat bloed, er zijn doorgangen. Vooral veel experimenten en misverstanden.
Ik ben blij dat een deel van dit epos het licht kan zien. Ik ben blij dat Delphine Lecompte het meteen begreep en dat ook schrijft. Ik ben trouwens zeker dat iedereen het begrijpt, willen of niet. Dat Clara 13 jaar na haar eerste tekening dit als een boek mag voorstellen, en het zelfs zo, na bepoteld te zijn door een ander, en door machines te zijn gerold, binnen de metamorfoses van het gevilde vlees is gebleven. Maar die ander was dan ook half Japans, dat wist ze sinds 6 jaar. En de Komori pers waarop het is gedrukt, ook…
13 januari 2022
