LLS Paleis

Affiniteiten#4 Kasper De Vos ♽ Liesbeth Henderickx // Aglaia Konrad Ⓚ Willem Oorebeek

08.05.2022 — 19.06.2022

Opening zondag 8 mei van 15u – 18u
Tentoonstelling t.e.m. 19 juni 2022

Openingsuren tijdens Antwerp Art Weekend:
26.05 van 12u – 21u
27 t.e.m. 29.05 van 12u – 18u

NED

Affiniteiten#4 is de vierde editie van de jaarlijks terugkerende tentoonstelling over kunstenaarskoppels die in België wonen en werken. De reeks onderzoekt de analogie, gelijkenis en/of verwantschap in hun artistieke praktijk. In dialoog, in twijfel, in presentatie, in vele vormen, kan de ene partner bijdragen aan een kunstwerk van de andere. De partner lijkt vaak onvermijdelijk een sparringpartner.

In deze tentoonstellingreeks wordt de liefdesontmoeting tussen twee kunstenaars als uitgangspunt genomen om op zoek te gaan naar mogelijke artistieke echo’s. Waar kunstenaarsduo’s er actief voor kiezen om als één samen te werken en één artistiek oeuvre uit te werken, kijken we hier naar twee kunstenaars die apart werken en vanuit hun prille liefde naar elkaar toe zijn gegroeid en onderzoeken we hoe zij omgaan met zowel hun eigen als elkaars praktijk.

Deze keer gingen we op bezoek bij Kasper De Vos (°1988, Antwerpen) en Liesbeth Henderickx (°1991, Aalst) in Gent en Willem Oorebeek (°1953, Pernis) en Aglaia Konrad (°1960, Salzburg) in Brussel. Vele kopjes koffie, vertraagde treinritten, vroege herfstwandelingen en gesprekken later kozen we samen een uitgebreide selectie van werken, die hier in twee aparte ruimtes in LLS Paleis worden gepresenteerd.

Omwille van de specificiteit van de relatie van elk kunstenaarskoppel wordt bij elke tentoonstelling uit de Affiniteiten-reeks aan de kunstenaars gevraagd een koppelteken te kiezen dat op de uitnodigingskaart tussen hun namen wordt geplaatst.

Kasper De Vos en Liesbeth Henderickx kwamen hun pictogram bij toeval tegen aan de ontbijttafel op de zijkant van een pak melk: het recyclagepictogram. Opgeleid als beeldhouwers, gebruiken ze beide materialen die doen denken aan de constructie van een gebouw. In het verlengde van de bestaande omgeving worden interieur en exterieur met elkaar verweven en blootgelegd. Hun werk lijkt natuurlijke en organische elementen te classificeren, hergebruiken en recycleren op een humoristische, kritische en speelse manier die de fragiliteit en de impact van deze ruwe materialen benadert en bevraagt.

Van de openbare ruimte tot het atelier, De Vos en Henderickx zetten deze bestaande bouwmaterialen op een onberekenbare manier naar hun hand. Door de materialen te bewerken of er iets aan toe te voegen, lijken hun werken de levendigheid van de materie uit te drukken – een lichtheid die virtuoos over het oppervlak danst en zich verhalend verkondigt. Waar Henderickx betonnen structuren stapelt, stapelt De Vos PVC-buizen. Kariatide en Native Kitsch And Spiritual Ravers lijken beide te zinspelen op een historisch type vrouw, een ondersteunende Griekse vrouw of een raaskallende Nederlandse gabber. De affiniteit lijkt veel verschillende vormen aan te nemen. Hun werken kunnen al dan niet soortgelijke associaties oproepen, een gedeeld kleurenpalet hebben of een gelijkaardige beweging of vorm vertegenwoordigen. Misschien zit hun verwantschap verborgen in de titels The Embrace, Togetherness. Toch is het duidelijk dat het eerste ei van Henderickx kwam.

Als eerste koppel van deze serie kozen Willem Oorebeek en Aglaia Konrad er vastberaden voor om hun koppelteken af te leiden uit hun initialen. Als een zelfportret van Konrad gedrukt door Oorebeek vertegenwoordigt ‘Konrad Oorebeek’ een synthese van hun beiden of de logica van het samenzijn als kunstenaars. Evenzeer behelst het, als een subtiel dankwoord of een hommage, twee manieren van werken. Enerzijds werken ze samen, figureren ze in elkaars werk, assisteren en versterken ze elkaar, anderzijds verkennen ze ook hun eigen schriftuur als beeldend kunstenaar.

De multipliciteit van deze verwantschap wordt hier gepresenteerd als iets dat zich doorheen de tijd heeft ontplooid en niet in een oogopslag te benaderen valt. Hoezeer hun werken tegen elkaar aankruipen, er lijkt enkel sprake te zijn van een overlapping in hun houding ten opzichte van de publieke ruimte. Beide vergaren, observeren, interpreteren en converteren deze beelden op een andere manier. Voor Konrad is haar archief een bron waaruit haar werk voortvloeit. In Undecided Frames toont Konrad twee foto’s die amper van elkaar verschillen omdat ze weigert één versie boven de andere te verkiezen. De sculpturaliteit van het landschap wordt gepresenteerd in verschillende tijdsequenties en verhoudingen tot de natuur en de cultuur.

Net zoals het ongebreidelde instinct van mieren om te bouwen een metafoor is voor de mensenwereld en de leesbaarheid van gedrag, is Angertal ook een studie over architectuur. Deze film registreert hoe Oorebeek een film maakt van Konrad die op haar beurt een film maakt. Waar Konrad haar archief inzet als een belangrijke bron, verwerkt Oorebeek bestaand reclamedrukwerk als basis voor zijn werk. De circulatie en daarmee de continuïteit van een reproductieproces wordt optimaal benut. Met een bepaalde beheerstheid en subjectiviteit ten opzichte van het publieke domein transformeert hij visuele communicatie en wegwerpartikelen tot een wederkerigheid tussen beeld en tekst.

Na evenveel aandacht te hebben besteed aan elk werk in de tentoonstelling, belandt u zittend op een stoel in een blauw betegelde ruimte die doet denken aan een operatiekamer of een keuken. Zonder te koken of bewusteloos onder een scherp mes te liggen kijkt u naar een video, onbewust van het feit dat Sigmund Freud of een andere bezoeker stiekem over uw schouder meekijkt.

– Lina Ejdaa

ENG

Affiniteiten#4 is the fourth edition of the annual exhibition on artist couples who live and work in Belgium. The series delves into the analogy, kinship, similarity, and/or affinity between their individual artistic practices. In dialogue, in doubt, in presentation, in many other forms, one partner can contribute to a work of art by the other. The role of the partner as a sparring partner often seems to be inevitable.

In this series of exhibitions, the romantic encounter between the two artists is taken as a starting point for looking for possible artistic echoes. Whereas artist duos actively choose to work together as one, creating one artistic oeuvre, this exhibition looks into artist couples whose separate work might have grown closer together through early love and examines how they relate to both their own and each other’s art.

This time we visited Kasper De Vos (°1988, Antwerp) and Liesbeth Henderickx (°1991, Aalst) in Ghent and Willem Oorebeek (°1953,Pernis) and Aglaia Konrad (°1960, Salzburg) in Brussels. After several cups of coffee, delayed train rides, early autumn walks, and many conversations, we jointly chose an elaborate selection of works by the artists, presented here in two separate rooms at LLS Paleis.

Because of the specificity of each artist couple’s relation, they were asked to choose a hyphen, which is placed between their names on the invitation card.

Kasper De Vos and Liesbeth Henderickx accidentally came across their hyphen on the side of a milk carton at breakfast: the recycling pictogram. Trained as sculptors, both use materials that are reminiscent of the construction of a building. As an extension of the existing environment, the interior and exterior are intertwined and exposed. Their work seems to classify, reuse, and recycle natural and organic elements in a humorous, critical, and playful way which approaches and questions the fragility and impact of these raw materials.

From public space to the studio, De Vos and Henderickx shape and manipulate these existing building materials in an incalculable way. By reworking the materials or adding to them, their works seem to express the liveliness of matter – a lightness that proclaims itself narratively while virtuously dancing over the surface. While Henderickx stacks concrete structures, De Vos stacks PVC tubes. Kariatideand Native Kitsch And Spiritual Ravers both seem to allude to a historical type of woman, a supportive Greek woman on the one hand and a raving Dutch gabber on the other. This couple’s affinity seems to take on many different forms. Their works might or might not evoke similar associations, share a common colour scheme, or represent a similar movement or shape. Maybe their affinity is hidden in the titles The Embrace, Togetherness. One thing is clear, it was Henderickx’s egg that came first.

Willem Oorebeek and Aglaia Konrad resolutely chose, as the first couple of this series, to derive their hyphen from their initials. As a self-portrait of Konrad printed by Oorebeek it represents ‘Konrad Oorebeek’ as a synthesis or as the logic of being together as artists. As a word of thanks or homage, it encompasses two ways of working. On the one hand they collaborate, figure in each other’s work, assist and strengthen each other, on the other they explore their own peculiarity as visual artists.

The multiplicity of this kinship is presented here as an effect that has unfolded over time and cannot be approached at a glance. However much their works creep up against each other, there seems to be only an overlap in their attitudes toward public space. Both gather, observe, interpret and convert these images in a different way. For Konrad her archive is a source from which her work emerges. In Undecided Frames Konrad shows two photographs that hardly differ from each other because she refuses to prefer one image over another. The sculptural quality of the landscape is presented in various time sequences and relationships to nature and culture.

Just as the unbridled instinct of ants to build is a metaphor for the human world and the legibility of behaviour, Angertal is also a study of architecture. This film records how Oorebeek makes a film of Konrad making a film. Where Konrad uses her archive as an important source, Oorebeek incorporates existing advertising printed matter as the basis for his work. The circulation and therefore continuity of a reproduction process is used in an optimal way. Oorebeek brings visual communication and disposable materials together to create an interplay between image and text with a certain control and subjectivity toward the public domain.

After paying equal attention to each work in the exhibition, you end up sitting on a chair in a blue-tiled space that resembles a surgery room, or a kitchen. Instead of cooking or laying unconscious under a sharp knife, you watch a video, unaware of the fact that Sigmund Freud or another visitor is secretly looking over your shoulder.

– Lina Ejdaa